IV

***

 

 

Loki  powoli  otworzył  powieki,  podświadomie  licząc,  że  może  obudzi  się  w  Asgardzie,  a wszystko,  co  mu  się  przytrafiło,  okaże  się  sennym  koszmarem.  Niestety,  rzeczywistość  znów sprzeciwiła  się  jego  pragnieniom.  Wraz  z  przebudzeniem  wracały  ból  i  przemęczenie,  które targały  jego  śmiertelnym  ciałem  zanim  na  dobre  stracił  przytomność.  Leżał  wygodnie  w  czyimś  domu  na  kanapie,  pocierając  opuchnięte  oczy  ręką. 

 

Wstał  powoli,  wciąż  nie  ufając  własnemu  ciału,  i  rozejrzał  się  wokół  siebie.  Pokój  był  wielki, lecz  przytulny,  od  otwartej  kuchni  oddzielony  jedynie  marmurowym  blatem.  Choć  nie  znał  się  na  midgardziej  walucie  i  panujących  tu  standartach,  w  jego  mniemaniu,  śmiertelniczka,  wcale  nie  wyglądała  na  kogoś,  komu  źle  się  w  życiu  powodzi.  Wykończenie  takiego  mieszkania  było  nie  lada  luksusem.  Drewniane  komody,  skórzane  fotele,  marmur  i  duża,  przyjemna  kanapa,  na  której  przyszło  mu   zregenerować  utracone  siły.   

 

 

-  Wreście  się  obudziłeś  -  zaczęła  rozmowę  młoda,  atrakcyjna  kobieta  o  brązowych  włosach.  Weszła  do  pokoju  ubrana  w  zwykłą  czarną  bluzkę,  przez  którą  przebijał  się  zarys  kształtnych  piersi. 

 

 

-  Gdzie  ja  jestem?  –  wychrypiał,  masując  skronie  i  błagając  by  ból  wreszcie  ustał. 

 

-  U  mnie  w  domu.  Nie  pamiętasz?   -  usiadła  na  fotelu,  stawiając  przed   nim   szklankę  wody  -  Napij  się,  wydajesz  się  spragniony.  Loki  dziękował  opatrzności,  że  trafił  na  tak  domyślną  osobę. 

 

-  Opatrzyłam  Ci  rany.  Jezu,  miałeś  stłuczkę  z  tirem?  -  mówiła  dalej,  gdy  był  zajęty  pochłanianiem  zawartości  szklanki. 

 

-   Drobne  perturbacje.  Nic  wielkiego.  Zwykła   kłótnia  z  ojcem  -  obserwował  jej  zaszokowaną  minę  z  rozbawionym  półuśmiechem.

 

  -  Nie  uwierzyłabyś  mym  słowom,  nie  bacząc  na  ukrytą  w  nich  prawdę   –  odpowiedział,  gryząc  się  w  język,  by  nie  dodać  na  końcu  zdania  „śmiertelniczko".   Był  teraz  równy  Midgardczykom,  poza  tym  musiał  wykorzystać  ten  akt  życzliwości,   który   wydawał   się   wręcz  marą   po   ostatnich   wydarzeniach.  

 

-   Dobrze,  więc...  Co  powiesz  na  kolację?  -  łatwość  z  jaką  ominęła  ten  temat  wprawiła  go  w  zdumienie. 

 

-   Byłbym  bardziej  niż  zobowiązany  -  bóg  uśmiechnął  się  mimowolnie.  Chwilę  później  przywitał  go  intensywny  zapach  jedzenia. 

 

-  Myślałem,  że  wszystko  kupujesz  w  sklepie  -  Loki  usiadł  przy stole,  nie  wiedzą  dlaczego  to  powiedział.  Wciąż  nie  czuł  się  pewnie,  a  narastająca  cisza,  wcale  nie  sprzyjała  poprawie  jego  samopoczucia. 

 

-  Nie  jest  tak  źle.  Może  Cię  to  zaskoczy,  ale...  potrafię  gotować,  chociaż  w  swoim  życiu  rzadko  miałam  ku  temu  okazje  -  wsunęła  za  ucho  niesforne  kosmyki  włosów.  Przez  moment  obserwował  ją  bez  słowa.  Gdy  dołączyła  do  niego,  stawiając  na  stole  talerze  z  dwoma  porcjami  spaghetti,  Loki  wreszcie  przemówił. 

 

-  Miałaś  służbę?  -  usiłował  spokojnie  wybadać  sytuację. 

 

-  Uhm...  -  mruknęła  przeżuwając  pierwszy  kęs  posiłku.  Po  wymijającej  odpowiedzi  zorientował  się,  że  strzelił  w  samo  sedno  sprawy.  Pochodziła  z  dobrego,  zamożnego  domu.  Dlaczego  więc  mieszkała  na  wyludnionych  peryferiach? 

 

-   Jestem  dozgonnie  wdzięczny  za  twoją  opiekę,  jednakże  nie  chcę  już  dłużej  być  ciężarem...

 

-   Nie  jesteś  -  przerwała  mu  w  połowie,  a  ich  spojrzenia  się  spotkały  -  Mieszkam  tu  sama i  doprawdy  rzadko  przyjmuję  gości...  Poza  tym,  nie  masz  się  gdzie  podziać,  a  to  miła  odmiana...  -  odwróciła  szybko  wzrok. 

 

-   Nie  wiesz  kim  jestem,  a  mimo  to...  przyprowadziłaś  mnie  do  swojego  domu...  Nie  boisz  się,  że  mogę  być  niebezpiecznym  mordercą?  -  popatrzył  na  nią  jak  na  łakomy  kąsek,  oblizując  usta.   

 

 

-  Byłoby  wspaniale  -  parsknęla  śmiechem  -  Ty  także  nie  wiesz,  na  kogo  trafiłeś...  Bóg  kłamstw  uniósł  brwi,  z  pozoru  zakłopotany  tym,  że  jego  flirtowanie  w  połowie  spotkało  się  z  odpowiedzią.   

 

-  Muszę  wyjść.  Potrzebujesz  ubrań  -  oznajmiła  odstawiając  swój  talerz  do  zlewu.  Loki  przerwał  jedzenie,  uśmiechając  się  szeroko. 
 

 

-   A  co  jest  złego  w  moich  szatach? 

 

-  Widziałeś  się  w  lustrze?  Musisz  wtopić  się  w  otoczenie,  a  w  tym  wdzianku... przyciągniesz  tabuny  gapiów.  I  inne  zainteresowane  osoby...   -  popatrzyła  z  politowaniem.  Wzdrygnął  się  na  samo  wspomnienie  o  Nicku  Fury  i  bandzie  jego  pachołków.  Znają  go,  gdy  tylko  wywęszą  jakąś  aferę,  z  łatwością  zlokalizują  jego  tymczasowe  miejsce  pobytu.  Ta  dziewczyna  wydawała  się  całkiem  bystra...  Jaką   tajemnicę  skrywasz,  Meg?  -  usiłował  rozwikłać  zagadkę  w  myślach.        

 

-  Do  dyspozycji  masz  telewizor,  łazienkę,  lodówkę  -  wskazała  palcem  -  oraz  wszystko  to,  co znajduje  się  dookoła.  Niebawem  wrócę  -  trzasnęła  drzwiami,  zostawiając  gościa  samego  w  domu. 

 

 

 

 

***

 

 

 

Loki  nerwowo  rozglądał  się  po  pokoju  w  poszukiwaniu  właścicielki  dziwnie  brzmiącego  głosu,  który  pojawił  się  raptem  niewiadomo  skąd,  wywołując  u  niego  dreszcz  niepokoju.  Jej  szorstki,  chłodny  głos  powtarzał  powoli: 

 

 

"Masz  jedną,  nieodsłuchaną  wiadomość...  <bip!>  Witaj,  Rachel,  z  tej  strony  profesor  Xavier.  Zapomniałem  Ci  o  czymś  powiedzieć...  Może  odwiedzisz  nas  jutro?  Byłbym  Ci  bardzo  wdzięczny.  Aha,  Raven  ciągle  o  Ciebie  pyta... Logan  także.  Wrócił  z  Japonii  i  ma  dla  Ciebie  prezent.  Planujemy  zorganizować  drobne  przyjęcie.  To  nic  oficjalnego,  po  prostu  zwykły  obiad  w  miłym  gronie,  więc  nie  szalej  z  przygotowaniami  <mężczyzna  zachichotał>  Nie  lubię  nagrywać  się  na  automatyczną  sekretarkę,  dlatego  będę  kończył.  Zadzwoń,  jak  odsłuchasz  moją  wiadomość..."   

 

 

Asgardzki   bóg   szybko   zlokalizował   źródło   jego   pochodzenia.   Dobiegał   z   małej,   czarnej skrzynki,   postawionej   na   komodzie   tuż   obok   białego   flakonu   z   kwiatami.  Zamarł  w  bezruchu. 

 

 

-  Rachel?  Jaka  Rachel?  Przecież  tu  nie  ma...  -  odchrząknął,  czując  rosnącą   w  gardle  gulę. 

 

 

 -  Zaczynasz  od  kłamstwa...  Świetnie.  Trafiłaś  na  odpowiednią  osobę.  Zabawę  czas  zacząć...  -  wyszeptał  do  siebie,  otwierając  pobliską  szufladę,  w   której  znajdowało  się  kilka  zdjęć  i  gruby,  niebieski  notes.  Tego  właśnie  szukał.  Pod  numerem  telefonu  do  niejakiego  profesora,  był  napisany  również  adres...  

 

-  To  pewnie  tam  masz  się  jutro  udać...    -   w  myślach  rozkoszował  się  planem  drobnej   vendetty,  gdy  w  jego  ręce  przypadkiem  wpadło  oprawione,  czarno  -  białe  zdjęcie  elegancko  ubranego  mężczyzny.  Loki  poczuł  jak  jego  dłonie  mocno  zaciskają  się  na  trzymanej  przed  sobą  ramce.  Nagle  zdał  sobie  sprawę,   jak  mięknie  z  każdą  godziną,  będąc  w  tej  kruchej  postaci,  jak  łatwo  daje  ponosić  się   emocjom,  niczym  żałośni  śmiertelnicy,  którymi  do  niedawna  szczerze  gardził. 

 

 

 

 

 

 

-  Jej  mąż?  Nie,  to  niemożliwe...  -  wziął  głęboki  oddech,  -  "Mieszkam tu sama i doprawdy rzadko   przyjmuję   gości..."  -  przypomniał  sobie  jej  słowa. 

 

 

-  Co  się  z  nim  stało?  -  wziął  głęboki  oddech  -  Mogła  skłamać,  przecież  to  oszustka...  A  co  jeśli  planuje  go  wykorzystać?  Może  celowo  podeszła  do  niego  w  bibliotece,  z  zamiarem  wręczenia  Furemu?  -  zaczynał  brzmieć  jak  paranoik.  Był  zmęczony  zabawą w śmiertelnika,  graniem zagubionego chłopca.  Czas, który potrzebował, by otrząsnąć się z reperkusji  minął,  a  wewnętrzny  gniew  budził  się  w  nim  jak  wygłodniała  bestia. 

 

 

Usłyszał   odgłos  otwieranego  zamku.  Pośpiesznie  odłożył  notes,  wsuwając  wystającą  szufladę   do  środka.  

 

 

-  Już  jestem.  Trochę  mi  zeszło,  ale  odwiedziłam  kilka  sklepów  -  powiedziała  zaraz  po  wejściu.  Loki  zmrużył  oczy  poprawiając  się  na  kanapie.  Milczał. 

 

 

-   To  dla  Ciebie.  Przymierz,  mam  nadzieję,  że  będą  pasować  -  postawiła  kilka  toreb  na  dywanie.  Podniósł  wzrok  wstając  gwałtownie  z   miejsca. 

 

 

-   Nie  jestem  w  nastroju   -  wymamrotał  ostrym  tonem  i  uciekł  do  drugiego  pokoju.  Cała  ta rozmowa  była  ostatnią  kroplą  wypełniającą  czarę  goryczy.  Bóg  kłamstw odbudował  roztrzaskaną  jaźń  i  miał  olbrzymią  ochotę  rozszarpać  coś  na  strzępy.  

 

 

-   Świetnie,  kurwa,  tego  mi  brakowało  -  zaklęła  siarczyście  -  Zmienność  nastrojów  tego  faceta  zmienia  się  jak  w  kalejdoskopie.   

 

 

 

 

 ***

 

Następnego  ranka   Asgardczyk  wkroczył  do  jadalni  w  skórzanych  spodniach i tunice,  które miał  na  sobie  w  dniu,  gdy  został  zrzucony  na  Ziemię.  Najwyraźniej  resztę  szat  zostawił  w  "swoim  pokoju". 


-  Dziękuję  za  rzeczy.  Nie  omieszkam  włożyć,  gdy  będę  wychodzić  na  miasto  -  powiedział  z  tajemniczym   uśmiechem. 


-  Proszę.  Masz  jakieś  plany?  -  chwyciła  patelnię,  rozbijając  na  jej  kilka  jajek. 


-  Cóż... Można  tak  powiedzieć  -  podszedł  bliżej  -  Wymyśliłem  coś  ostatniej  nocy...  Stał  teraz  obok,  zerkając  jej  przez  ramię. 


-  Co  to?  Ładnie  pachnie... 


-  Jajecznica.  Pomyślałam,  że  po  wczorajszym...  przyda  się  nam  porządne  śniadanie  -  Rachel  poczuła  ciarki  na  plecach.


  -  Nie  wiem,  co  wczoraj  powiedziałam,  ale... 


-   Nie  zrobiłaś  nic  złego.  Miałem,  hm,  jakby  to  ująć...  Zły  humor.  Nic  więcej  -  taksował  ją  spojrzeniem.  Był  teraz  blisko,  zdecydowanie  ZA  BLISKO. 


-  Zasmucę  Cię.  Zmienność  nastrojów  jest   zarezerwowana  dla  kobiet  -   Zrobiła   unik,   kierując   się   w   kierunku   lodówki.  Loki   wyprostował   się   nieco,   złączając   stopy.


-  Właściwie...  Nic  o  Tobie  nie  wiem.  Może  opowiesz  mi  trochę  przy  filiżance  dobrej,  jak  wy  to  nazywacie...  -  zrobił  pauzę  -  Ach  tak,  kawy?  -  Gorzkie  rozbawienie  przemknęło  przez  jego  oblicze. 


-  Chętnie,  ale  nie  ma  się  nad  czym  rozwodzić  -  wzruszyła  ramionami,  gdy  bóg  chaosu   posłał   dzikie,  pełne  płomiennej  wściekłości  spojrzenie. 


-  Chciałabym  powiedzieć  więcej,  ale  nie  wiem,  czy  mogę  Ci  ufać  -  ton  jej  głosu  wydawał  się  teraz  bardzo  przekonywujący.


-  To  samo  mogę  powiedzieć  o  Tobie   -   parsknął  rozbawiony. 


-  Czy  pomogłabym  Ci,  gdyby  było  inaczej?  -  Wściekłość  Lokiego  pozostała  nieostudzona,  ale  mimo  to  rozluźnił  nieco  ramiona.   


-  Tego  nie  wiem,  może  jesteś  dobrym  graczem...  -  pochylił  się  do  przodu,  a  jego  usta  były  w  pobliżu  jej  ucha.  Czuła   pod  skórą  dreszcz  ekscytacji,  pomimo  trzeźwiącego  chłodu,  który  wydzielało  jego  ciało. 


-  Przynajmniej  byś  się  tu  nie  nudził.  Zawsze  to  jakaś  rozrywka.  Jeśli  naprawdę  jesteś  Lokim,  winieneś  być  wręcz  ukontentowany  -  Ostre  oczy  boga  rozbłysły,  ukazując  coś,  co  było  prawie  prawdziwym  uśmiechem.  Przez  chwilę  zapomniał,  że  owa  śmiertelniczka  potrafi  być  tak  intrygująca. 


-  Ra...  -  w  porę  ugryzł  się  w  język  -  Nauczysz  mnie  obsługiwać  maszynę,  którą  nazywacie  tu  komputerem, Meg?


-  Co?  -  wykrztusiła  z  niedowierzaniem  -  Dlaczego  o  to  prosisz? 

-  Usłyszałem  dzisiaj,  że   to  cenne  źródło  informacji.  Mogę  tam  znaleźć  chociażby  kilka  książek.  Lubię  czytać,  a  po  tym,  co  zrobiłem  niedawno  w  bibliotece,  raczej  nie  mam  szans  na  swobodne  pokazywanie  się  w  tym  miejscu  -   przechylił   głowę   robiąc   niewinną   minę.  Spojrzała  sceptycznie. 

 

-   W  porządku.  Pod  warunkiem,  że  powiesz  mi,  jak  stałeś  się  śmiertelnikiem  -  wyciągnęła  rękę.  Skrzywił  się  na  dźwięk  tego  słowa.  Przypominało  obelgę. 


-   Stoi  -  ujął  jej  dłoń  -  To  moja  kara.  Zostałem  pozbawiony  wszelkich  mocy  przez  Odyna.  Chciał  w  ten  sposób  trochę  mnie  spacyfikować  -  zachował  chłodne  opanowanie. 


Rachel  przyglądała  się  czarnowłosemu  przybyszowi  w  milczeniu przez następną minutę  -  Dotrzymałeś  słowa,  więc  teraz  i  ja  go  dotrzymam.  Wieczorem  nauczę  Cię  obsługi  komputera.  


-  Intrygujesz  mnie  i  zaskakujesz  bardziej  konsekwentnie,  niż  jakikolwiek inny śmiertelnik, którego  poznałem.  I  jestem  bardzo  znudzony  siedzeniem  w  tej  małej  klatce  -  przełknął  ciężko  ślinę,  myśląc  o  niepokojących  rzeczach.


-  Stanowię  dogodną  rozrywkę?  -  poczuł  miłe  mrowienie  w  dole  podbrzusza.  Ich  spojrzenia  znowu  się  spotkały.


 -  Chciałbym  móc  z  czasem  to  ocenić...  -  przekomarzał  się.  Wyczuła  jak   głowa  Lokiego  obraca  się  w  jej  stronę  i  zadrżała  czując  w  pobliżu  szyi  mrożący  oddech.  Nie  spuszczał  z  niej  wzroku. 


-  Muszę  dziś  wyjść  na  chwilę,  ale  po  powrocie...  -  bóg  kłamstw  bacznie  ją  obserwował  -  spełnię  swą  obietnicę.  Nie  rzucam  słów  na  wiatr  -  odsunęła  się  wręczając  mu  dziwne,  małe  urządzenie. 


A  więc  odsłuchała  wiadomość...  -  pomyślał. 


-  To  jest  komórka.  Przenośny  telefon.  Wystarczy  wcisnąć  zielony  klawisz,  żeby  bezpośrednio  się  ze  mną  połączyć  -  tłumaczyła  -  Zadzwoń  do  mnie,  jakbyś  pilnie  czegoś  potrzebował...  


-   Dziękuję...   -   musnął   kciukiem  jej  nadgarstek. 


-  Te  kości  policzkowe...  Jakże  pięknie  współgrają  z  delikatną,  alabastrową  cerą...  -  rozmarzyła  się,  zmuszając  resztki  silnej  woli  do  odwrócenia  wzroku.  Dlaczego  tak  reaguje?  To  nie  wróżyło  niczego  dobrego. 


-  Naucz  mnie  teraz  -  poprosił. 


Jej  serce  zaczęło  walić  jak  oszalałe,  po  czym  szybko  wyrwała  -  Dobrze.  Niech  będzie.

***